Çünkü yıllarca canımıza tak etmişti,
Terörden çok çekmiştik.
PKK, artık bu ülkenin gündeminden çıkmalıydı diye düşünüyorduk,
Şehitler geldi, gaziler geldi,
Gözyaşı sel oldu, ağıtlar yükseldi, yıllar acı üstüne acı getirdi
Hep şehit haberlerinden nemalananlar diye bizi bastırmaya çalıştılar,
Sesimizin çıkmasını istemediler,
Analar ağlamasın diyerek ‘anamızı ağlatmaya’ çalıştılar bu kez.
Adı açılım, uzlaşı, barış diye etiketlendirildi,
İmralı diye süslendi,
Kandil diye postalandı.
Açtık baktık ki, pastanın içinden kurt çıktı,
Bir eşkiya deliğinden tehditler yağdırdı,
Devlet başa olmayınca; bunun adı kuzgun leşe kondu diye görüldü
Sonra ‘taaakkk’ diye vurdular sözde mührü,
‘Artık silahlar sussun, barış gelsin’
Yerseniz tabi ki,
İsteğiniz nedir diye sordular elbet,
Çünkü dışarıdaki emperyalist fikirdaşların topraklar üzerindeki kansız, silahsız savaşın şifrelerini çözme adına uzatılan barış çubuğunun kırık olduğu görülemedi,
Saçmalanmaya başladı bu kez,
Olur muydu bu, yapılırmıydı, ‘oldu bile’ diyerek sus işareti yapıldı.
Hele şehitliğin ve gaziliğin ticari malzeme yapıldığı dudakları uçuklatan sözler,
Dahası var,
Sinop, Karadeniz,
Gelirmisn sen ha diyerek uzatılan tepkiler,
Haklıydı,
Eşkiya sayın kılıfına sokulurken sen barıştan nasıl söz edebilirsin ki,
Yetmedi, devletin gemisi, kapısı, tesbihi, gömleği
Attığı imzaya kadar varan şovlar,
Ve Kandil’deki o rezil görüntüler,
Devletin parasıyla, vatandaşımın vergisiyle mecliste ‘vekil diye’ oturan etnik siyaset yapan, terörün savunuculuğuna soyunmuş sözde demokratlar!
Yıllarca ‘Haydi Kandil’e’ diye tutuştuk ,
Asker değil, uçak değil, tank değil, top değil;
Terörün uzantıları gitti,
Sizler açılımcılar, analar ağlamasıncılar, sahte demokratlar, timsah gözyaşı dökücüler,
Hayal peşinde koşan zavalılar, gaflet ve dalalet içindekiler,
Şimdi mutlumusunuz!
Yorum Yapın