Dostlarım kaygılı, gidişin farkında,
Çünkü gözlerinin içindeki umut yeşermiyor sönüyor yavaş yavaş kurumaya başladığını görüyorum.
Karanlıkta çığlık olmasa da sessizliğe gömülmüşler.
Ümidinizi yitirmeyin diyorum,
Bir Halide Edip Adıvar değilim ama,
Her karanlığın bir aydınlığı var diyerek dostlarımı teselli ediyorum.
Çünkü benimde yenilmemem gerek,
Benim de dostlarıma bugünlerde daha çok güven veren ifadeler sunmam gerek,
Onlar zaten yeteri kadar üzülmüşler,
Soruyorlar..
Ne olacak?
Dostlarıma inandıkları değerlerden taviz vermemelerini istiyorum,
Cumhuriyeti, Atatürk’ü, bayrağı, vatan sevgisini, maneviyatı, inançlara saygıyı anlatıyorum,
Başını öne eğmeden konuşması gerektiğini söylüyorum,
Dostlarım, ben anlatınca biraz rahatlıyorlar…
Yüreğine o kadar çok ümitsizlik girmiş ki,
Bir kerpeten, bir pense, bir tornavida çıkarmaz hani içinden.
Diyorum ki,
İlacı mücadele, tedavisi sizler bizler, aydınlık Türkiye..
Her gün yeni bir güne uyandığımda sokağın sesini dinliyorum,
Gelen özgürlük şarkılarını dinliyorum,
Çünkü, her şeye rağmen yeşili, maviyi seviyorum,
Ormanda yaşamayı bile göze alabiliriz, hedefimiz uğruna..
İstanbul’da ne araç sesi, ne bir başka trafik, ne insanlığın kaybolan değerleri,
Beni hiç ötelemiyor.
Ben dostlarıma her şeye rağmen yaşamanın, bu topraklarda nefes almanın güzelliklerinden söz ediyorum..
Dostlarda bana hak veriyor.
Yorum Yapın