Sen yıllar önce hep o hayalle yaşadın,
Bahçesinde gül, nergis, lale olan köy okulunun etrafında kelebek ve kuş resmi yaptıracağın önlüğü kirlenmiş, çamurlu lastik ayakkabılarıyla gülen minik Ayşe’nin başını okşamayı düşündün hep atamanın yapılmadığı günler içerisinde,
Acaba bugünde bir ümit var mı diye her sabah uyandığında, aldığın üzücü haberle yıkıldı dünyan,
Bir umut bir umut bekledin hep,
Bugün yarın.
Atanmak istedin.
Olmadı…
Allahtan ümit kesilmez ya,
Bir arkadaşın hem de en yüreklisinden,
Gaziantep’e gelen başbakan Erdoğan’a o kalabalığın içinden feryat etti
‘Atama bekliyoruz’
Belki de atama bekleyen binlerce öğretmenin feryadıydı o ses,
Başbakan kızdı,
Sinirlendi,
‘Atama yok’ dedi ama,
Ulusal basını süsleyen haberler hem de manşetten şak diye yazılıverdi bir anda,
Kaderin değişti,
Bir de ne göreyim,
‘Başbakan öğretmenlere müjdeyi vermiş’
21 ocak tarihli bu köşede biz, ‘Bir gün lazım olur’ demiştik ya hani,
Sayın Başbakan önerimizi içine doğdurmuş ki,
Müjdeyi verdi…
İşte sayın Başbakan bir gün o atama bekleyen öğretmenin oyu size lazım oldu,
Oysa siz, ‘kusura bakmayın, biz ne demişsek o olur, al o oyu sen istediğin partiye ver’ demiştiniz de o kalabalık sizi çılgınca alkışlamıştı!
Şimdi ne oldu?
Yine siz kaybettiniz..
Müjdeyi vermek zorunda kaldınız,
Yazımın başında söyledim,
Ey atama bekleyen ister eş yüzünden , ister yeni göreve başlayacak öğretmen arkadaşım, bu ülkede atamanın yapılmasını istiyorsan sayın Başbakandan önce bir zılgıt yemen gerekiyor,
Bakın hem kendileri hem de siz rahatladınız,
Şubat’ta atama var!
E, daha ne olsun!!!
Yorum Yapın