Yaşam, kimi zaman oyun oynar bizlerle, geçer gider bir zaman yavaş yavaşta olsa geçmişe doğru. * Biz onunla, oyun oynadığımızı düşündüğümüzde. Kendi kendimizi avuturuz sanırız ve zamanı gerçekçi kurguladığımızı düşündüğümüz zamanlarda. * Zaman, su misali akar kendi yatağındadır. Bazen bulanık, bazen berrak görünür, geçip gittiği, önünde duran engelli yollarda. Sürükledikleriyle birlikte gelir. * Geçip giderken zaman zaman, bizim istediklerimiz düşer,…

Ne çok şey tadarız şu yaşamda, acısıyla, azıcık tatlısıyla. Daha çok mücadele ile geçer, hayat serüveni. Çözmek zorunda olduğumuz, bir yığın serüvenin peşinden koştururuz, durmaksızın. * Yaşıyor muyuz, yoksa yaşamıyor muyuz anlayamayız, kelebek ömürlü Dünya’da. Hele de hayatın belirli bir evresinden sonra, ne de hızlı akıyor hayat, bize fark ettirmeden! * Yaşamın sonbaharına ramak kaldığında, hayatın yazı nede çabuk geçmiş, hayatın baharını…

Çoğu zaman önemsemez, dikkate almaz insanoğlu, Dünya’nın, kendinden başkalarının da, başka canlıların da, yaşadığı bir yer olduğunu. * Gerçekte, o canlılarla birlikte var olduğunu unutur, kendini, yaratılanların en şereflisi sayan, insanoğlu. * Dereleri, gölleri, kurutur ve bunu bir menfaat sayar, Ademoğlu. Orada yaşayan canlıları, önemsemez, orada aileler vardır yaşayan, dikkate almaz, insan denen eşref-i mahlukat. * Ormanları talan eder, orada…

Son yazımı 7 Aralık 2015’de yazmışım. Dostlar soruyor! -neredesin! Aslında bi yere gittiğimiz yok, ‘Vurdumduymaz sağduyu’ beni fazlasıyla sinir ediyor. ‘Bakarkörlük’ beni çıldırtıyor. ‘Bu kadar mı sağırlaştınız?’ diye içim içimi yiyor. İşte söylüyorum, Asırlar önce bizim himayemiz altındaki Batı neden bugün her alanda bizi ikiye katlamış! Geçenlerde bir dostla muhabbet ediyorum. İngiltere’deki arkadaşı anlatıyormuş, En basit örnekle bir futbol karşılaşması…