Bugünlerde içimde garip bir his var.
Çok ama çok üzülüyorum.
Memleketin her noktası yangın yerine dönüşüyor gibi,
Sonbahar sonrası kış.
Yaprakların yere düşüşü bile bin bir hüzün.
Filistinli çocuğun top mermisiyle kopmuş bacağı geliyor gözümün önüne.
Filistinli kız çocuğunun öfke kusan sesini dinliyorum herkes gibi.
Sırıtan İsrail askerini nasıl da kaçırıyor.
Suriye yangın yeri,
Şehit annesi kaybettiği evladının ardından ağlıyor.
‘Biz provakatör değiliz’
Her gün biraz daha umut taşıyacağımıza güzellikleri kaybediyoruz.
Bakın bakalım şöyle etrafınıza?
Cinayet, gasp, tecavüz, hırsızlık, intihar savaş dışında bir haber var mı okuduğunuz?
Dünya kirlendi..
Sevgi yerine artık nefret akıyor gibi sanki.
Meclistekiler kendi derdinde,
Ama onların gelecekten kaygıları yok
Garantilemişler!
Çöpten ekmek arayan eteği yırtık anne,
Sırtında üşüyen yavrusu..
Sobadan zehirlenen küçük Mehmet,
Bu bir Türkiye tablosu değil mi?
Oysa güzel bir dünya istiyorduk,
İstediğimiz dünyanın güzelliği kadar, insanların da sevgisiydi,
Filistinli çocuğun dünyası kadar karanlık şimdi bu evren.
Kuşların alıp götüremediği umutlar kadar yalnız bu istek.
Yaşlı dünya artık daha hızlı dönüyor
Hani geride bıraktıklarımız,
Gelen şehitlerin acısı yüreğimizde kor,
Babanın annenin sırtında kocaman bir yara gibi duruyor.
Eve gelenlerin nasihati aynı,
Gel bir acıyı bir de ona sor,
Bütün kelimeler nafile!
İstediğimiz kirlenmemiş barış içinde bir dünya..
Sanki saklı hazineyi istermişiz gibi saldırıyorlar;
Dünya kirlenerek dönmeye devam ediyor
Yorum Yapın